Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα.

Έχουν περάσει 37 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και όμως η μνήμη συνεχίζει να κερδίζει τον άνισο αγώνα της με τον χρόνο, γιατί πολύ απλά από το Νοέμβρη του 73 άνοιξε ένα ρήγμα που θα μένει ενεργό, όσο θα υπάρχουν αγώνες για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Η φοιτητική εξέγερση, μαζί με την λαϊκή στήριξη, αποτέλεσε ένα γεγονός κρίσης για την εξουσία της Χούντας. Ένα γεγονός που αμφισβήτησε το τότε σημείο ισορροπίας και κατάφερε να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις για ατομική ελευθερία και ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Ακριβώς όπως κάνει κάθε κρίση.
Αν όμως τον Νοέμβρη του 73 η αμφισβήτηση ήρθε από τα κάτω, από την νεολαία και τον λαό, σήμερα βιώνουμε ακριβώς το αντίθετο. Εδώ και κάποιους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ, διεξάγει την πιο σκληρή επίθεση στα δικαιώματα και στο μέλλον μας. Προωθώντας όλες τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τα προηγούμενα χρόνια ο παλιός συσχετισμός δύναμης δεν τους το επέτρεπε.
Σήμερα, αγαθά όπως η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, το 8ωρο, η δημόσια και δωρεάν υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, η ελευθερία του λόγου, έφτασαν να θεωρούνται αυτονόητα. Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε κοινωνικά κεκτημένα, ελευθερίες και δικαιώματα, σε όλους τους τομείς της ζωής με αποκορύφωμα την βούληση της κυβέρνησης για πλήρη εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το σύνθημα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, παραμένει τρομακτικά επίκαιρο, δείχνοντας το δρόμο για την καθημερινή μας πάλη, ενάντια στην επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου και στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, ενάντια στη κρατική καταστολή που καταπατεί θεμελιώδεις ανθρώπινες ελευθερίες.
Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος για την υπεράσπιση και τη βελτίωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, παράλληλα με τον αγώνα για υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, των εργασιακών μας δικαιωμάτων και του δημόσιου πλούτου, σε συμπόρευση με τους εργαζόμενους συνεχίζεται. Τώρα πρέπει να αντιπαρατεθεί το φοιτητικό κίνημα ενάντια στο νομοσχέδιο που προωθεί το Υπουργείο με σκοπό την ανατροπή του που θα οδηγήσει στην πιο σπουδαία ίσως νίκη των φοιτητών.
Στο δρόμο του πολυτεχνείου πρέπει να συνδέσουμε τους σύγχρονους αγώνες των νέων, για δημόσια και δωρεάν παιδεία, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, για την συμπόρευση του εργατικού και φοιτητικού κινήματος απέναντι στην νεοφιλελεύθερη επίθεση εις βάρος των αναγκών μας.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Μέτωπο Απαξίωσης Συλλόγων

Μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού και κοινωνικού αναβρασμού το νόημα του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Απέναντι στα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα του πρωθυπουργού, στις περικοπές μισθών και συντάξεων, στις απολύσεις, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και στην διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας μονόδρομος είναι οι συλλογικοί αγώνες της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας.
Στην προσπάθεια για να διεξαχθούν Γενικές Συνελεύσεις σε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους ενόψει 17 Νοέμβρη βρήκαμε απέναντι για μια ακόμα φορά τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και τις δυνάμεις της ΚΝΕ.
Συγκεκριμένα, στο Διοικητικό Συμβούλιο του Σ.Φ. Νομικής, ενώ η ΔΑΠ για δύο συνεχόμενες μέρες το μπλόκαρε επικαλούμενη αστείες δικαιολογίες, εμφανίστηκε στο Δ.Σ. της Πέμπτης για να καταψηφίσει τη Γενική Συνέλευση ως αντικαταστατική. Η στάση της αυτή δεν μας ξαφνιάζει, αλλά όπως και στο παρελθόν αποδεικνύει το ότι με κάθε μέσο προσπαθεί να διαγράψει από τη μνήμη μας τους αγώνες του Πολυτεχνείου. Άλλωστε, οι ρίζες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΟΝΝΕΔ ξεκινούν από τη μαύρη επταετία και βρίσκονται απέναντι σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση προσπαθώντας να τρομοκρατούν καθένα και καθεμία που αγωνίζεται. Από τη δολοφονία του Τεμπονέρα από το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Ν.Καλαμπόκα, το φοιτητικό κίνημα του αρ.16 μέχρι τη δολοφονία του Αλ.Γρηγορόπουλού όπου είχαν βρεθεί μαζί με χρυσαυγίτες και άλλα παρακρατικά στοιχεία πολιορκώντας το άσυλο και προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τους αγωνιζόμενους φοιτητές. Οι κρανοφόροι της ΟΝΝΕΔ που κάθε χρόνο εμφανίζονται στο Πολυτεχνείο με ρόπαλα και μπράβους, όπως πέρσι στη Θεσσαλονίκη, δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι πάντα βρίσκονται από τη μεριά της συντήρησης έτοιμοι να δώσουν χείρα βοηθείας σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης των δικαιωμάτων μας και των κατακτήσεων του κοινωνικού συνόλου. Αυτές οι μαύρες πρακτικές θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι στην προσπάθεια υπεράσπισης των συλλογικών δικαιωμάτων μας.
Στην προσπάθεια της αυτή η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ βρίσκει έναν κατά τα άλλα απρόσμενο σύμμαχο στο σαμποτάρισμα του ανώτατου δημοκρατικού οργάνου του συλλόγου, της Γ.Σ. Η ΚΝΕ στάθηκε εμπόδιο στη διεξαγωγή Γ.Σ. για το Πολυτεχνείο. Μπλοκάροντας της δημοκρατικές διαδικασίες των συλλόγων επιλέγει με τη δημιουργία του ΜΑΣ να αγωνίζεται μόνο για την κομματική της αναπαραγωγή και την εκλογική της καταγραφή. Μακριά από κάθε κοινωνικό κίνημα και κάθε αντίσταση που ορθώνεται αποτελεί βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης. Περίτρανα το Δεκέμβρη του 2008 επέλεξε το μπλοκ των νοικοκυραίων και της συντήρησης απέναντι στην εξεγερμένη νεολαία, όπου μαζί με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έλαμψαν δια της απουσίας τους. Τη στιγμή που η κυβερνητική παράταξη της ΠΑΣΠ προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει κλίμα ηρεμίας και συναίνεσης μέσα στις σχολές για τα κυβερνητικά μέτρα και τις εξαγγελίες της Α.Διαμαντοπούλου, η ΚΝΕ επιλέγει να αποχωρεί από κάθε συλλογική και δημοκρατική διαδικασία χαρακτηρίζοντας την ως εκφυλισμένη αποφεύγοντας να συγκρουστεί ουσιαστικά όπως και διακηρύσσει. Οι κομματικές πορείες και οι κομματικές συνελεύσεις του ΜΑΣ όχι μόνο δεν βοηθούν το φοιτητικό κίνημα, αλλά αντίθετα το μπλοκάρουν και το αποδυναμώνουν καθιστώντας την ΚΝΕ μια ακίνδυνη και αναποτελεσματική δύναμη απέναντι στην κυβερνητική επίθεση και μπροστά στη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Ως Αριστερή Ενότητα δεν θα υποκύψουμε σε κανένα είδους μικροκομματικό παιχνίδι, θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για να πραγματοποιηθεί Γ.Σ. και μην είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου ένα μνημόσυνο. Οι αγώνες του χτες αποτελούν οδηγό για τις μάχες του μέλλοντος. Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Οι κατακτήσεις του 2005 δε θα σβήσουν!!

Ήδη από την αρχή της νέας χρονιάς έχουμε γίνει μάρτυρες μιας επικίνδυνης κατάστασης στο ΣΟΦΕΚ επειδή έχει δημιουργηθεί μια ιδιότυπη συμμαχία ανάμεσα στα Πιράνχας μια παράταξη που θέλει να δηλώνει ότι δεν ανήκει σε κάποιο πολιτικό χώρο τη στιγμή που η δράση της παράγει συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα και την ΠΑΣΠ που μέσω του εκπροσώπου της δε διστάζει ακόμα και να τρομοκρατεί μέλη του Συλλόγου. Με απόφαση Διοικητικού Συμβουλίου με απουσία του σχήματος της CONTRA η συμμαχία αυτή απαγόρευσε οποιαδήποτε πολιτική έκφραση στη λέσχη και στις εστίες. Η συγκεκριμένη απόφαση αποτελεί κατάφορη καταπάτηση του ασύλου αφού η λέσχη και οι εστίες ως μέρος του ασύλου κατοχυρώνουν την ελεύθερη πολιτική έκφραση και δράση. Επιπλέον, η λέσχη και οι εστίες δεν ανήκουν μόνο στους οικότροφους, ακόμα περισσότερο σε συγκεκριμένους εκπροσώπους στα Διοικητικά Συμβούλια, αλλά σε κάθε φοιτητή/τρια και φυσικά σε οποιονδήποτε άλλο θέλει να σιτίζεται εκεί δωρεάν. Δε μπορούν η ΠΑΣΠ και τα Πιράνχας να καταργούν κεκτημένα του κινήματος για δωρεάν σίτιση του 2005.
Την προηγούμενη εβδομάδα τα Διοικητικά Συμβούλια της Νομικής, ΔΟΣΑ και Φιλολογίας κατήγγειλαν τις πρακτικές των Πιράνχας και της ΠΑΣΠ. Μετά από αυτό η ΠΑΣΠ δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει τον εκπρόσωπό της στο ΣΟΦΕΚ και ότι θα προβεί στην άμεση καθαίρεσή του. Παρόλα αυτά επιλέγει με σύμμαχο τα Πιράνχας να καθυστερεί όλο και περισσότερο με διάφορα τεχνάσματα (π.χ. μη αναγνώριση Δ.Σ., αναβολές Δ.Σ.) αυτή την καθαίρεση επιτρέποντάς του να συνεχίζει τους τραμπουκισμούς του.
Καλούμε την ΠΑΣΠ να προχωρήσει επιτέλους σε αυτή την καθαίρεση. Δε θα επιτρέψουμε σε κανένα να περιορίζει το άσυλο. Δεν πάμε πίσω σε όσα κατακτήσαμε με το κίνημα του 2005 για δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορά.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών.

Τον περσινό Φλεβάρη, μετανάστες που κρατούνταν στο κέντρο «υποδοχής» (στην ουσία πρόκειται για πρώην εγκαταλειμμένη αποθήκη τροφίμων…) μεταναστών της Βέννας, ενός χωριού λίγο πιο έξω από την Κομοτηνή, εξεγέρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για την φυλάκισή τους εκεί για πάνω από 3 μήνες, το ανώτατο επιτρεπτό όριο κράτησης, σε άθλιες συνθήκες. Γι’ αυτό το λόγο καλέσαμε σε πρωτοβουλία και με πορείες και με κινήσεις που άνοιξαν το ζήτημα στην πόλη της Κομοτηνής αποφασίσαμε να φτάσουμε έξω από το σύγχρονο κολαστήριο. Εκεί αλληλέγγυοι/ες στο δίκαιο αγώνα των μεταναστών, ασκήσαμε κοινωνικό έλεγχο μπαίνοντας μέσα διαπιστώνοντας τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και καταφέραμε τη μεταφορά δύο από αυτών στο νοσοκομείο.

Κέντρα κράτησης μεταναστών τέτοιου τύπου υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα (Ροδόπη, Έβρος, Πάτρα, Σάμος, Μυτιλήνη, Αθήνα και αλλού). Ο επίσημος όρος είναι κέντρα υποδοχής, μία υποδοχή που περιλαμβάνει «προσωρινή» κράτηση των μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα χωρίς χαρτιά σε απάνθρωπες συνθήκες για μήνες ίσως και χρόνια αν κάποιος απ’ αυτούς κάνει το λάθος να ζητήσει πολιτικό άσυλο-πράγμα βέβαια πολύ δύσκολο αφού οι περισσότεροι είτε δε γνωρίζουν τα δικαιώματά τους είτε έχουν ήδη τρομοκρατηθεί από τις διωκτικές αρχές και πολύ απλά δε γνωρίζουν καν τη γλώσσα. Αυτό που κάνει την κατάσταση πιο εξοργιστική είναι το γεγονός ότι πρόκειται για φυλάκιση χωρίς έγκλημα, καθώς το μόνο που έχουν διαπράξει οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι η χωρίς τα απαιτούμενα χαρτιά είσοδος στη χώρα.
Η πολιτική δημιουργίας στρατοπέδων αενάως προσωρινής κράτησης δεν έχει μόνο σκοπό την εξόντωση όλων εκείνων των ανθρώπων που δεν γεννήθηκαν έλληνες. Στην ουσία χαράζει και ένα επιπλέον κοινωνικό σύνορο, τον κόσμο των «έξω» και τον κόσμο των «μέσα». Αυτό, το άλλο παράλληλο σύμπαν οφείλει να παραμείνει αφανές, ει δυνατόν να αφανιστεί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το δημόσιο βλέμμα δεν πρέπει να εστιάσει εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια θεωρούνται αναλώσιμες: στα κέντρα κράτησης, στη φυλακή της Βέννας.
Απαιτούμε να παρθούν μέτρα για να σταματήσει η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Απαιτούμε να κλείσουν όλα τα σύγχρονα κολαστήρια ανθρώπινων ψυχών σε όλη την Ελλάδα και να δημιουργηθούν ανοιχτές δομές υποδοχής προσφύγων και μεταναστών. Άμεση χορήγηση πολιτικού ασύλου στους αιτούντες.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος

Τα ξημερώματα της Τρίτης, 3 Φεβρουαρίου, οι 124 μετανάστες που κρατούνται στο κέντρο «υποδοχής» (στην ουσία πρόκειται για πρώην εγκαταλειμμένη αποθήκη τροφίμων…) μεταναστών της Βένας, ενός χωριού λίγο πιο έξω από την Κομοτηνή, εξεγέρθηκαν διαμαρτυρόμενοι για την φυλάκισή τους εκεί για πάνω από 3 μήνες, το ανώτατο επιτρεπτό όριο κράτησης, σε άθλιες συνθήκες. 42 από αυτούς ήδη δικάστηκαν και εκτίουν τις ποινές τους- για φθορές που προκάλεσαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των καιρών μας που μια χώρα, που έτσι κι αλλιώς θα τους απελάσει μετά από αυτό, τους «αποθήκευσε». Ο παραλογισμός όμως δε σταματά εδώ. Οι άνθρωποι αυτοί καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια σε ποινές με αναστολή, πράγμα που σημαίνει πως θα επιστρέψουν στη Βένα για όσο χρόνο ορίζει η ποινή τους και μετά θα επιστρέψουν στα σύνορα από όπου πέρασαν. Είτε καταδικάζονταν δηλ. με αναστολή είτε όχι, θα όφειλαν να εκτίσουν πρώτα την ποινή τους σε μια χώρα όπου θεωρούνται παράνομοι και με το τέλος της ποινής ν’ απελαθούν.

Κέντρα κράτησης μεταναστών τέτοιου τύπου υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα (Ροδόπη, Έβρος, Πάτρα,Σάμος, Μυτιλήνη, Αθήνα και αλλού). Ο επίσημος όρος είναι κέντρα υποδοχής, μία υποδοχή που περιλαμβάνει «προσωρινή» κράτηση των μεταναστών που εισέρχονται στη χώρα χωρίς χαρτιά σε απάνθρωπες συνθήκες για μήνες ίσως και χρόνια αν κάποιος απ’ αυτούς κάνει το λάθος να ζητήσει πολιτικό άσυλο-πράγμα βέβαια πολύ δύσκολο αφού οι περισσότεροι είτε δε γνωρίζουν τα δικαιώματά τους είτε έχουν ήδη τρομοκρατηθεί από τις διωκτικές αρχές και πολύ απλά δε γνωρίζουν καν τη γλώσσα. Αυτό που κάνει την κατάσταση πιο εξοργιστική είναι το γεγονός ότι πρόκειται για φυλάκιση χωρίς έγκλημα, καθώς το μόνο που έχουν διαπράξει οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι η χωρίς τα απαιτούμενα χαρτιά είσοδος στη χώρα.

Η πολιτική δημιουργίας στρατοπέδων αενάως προσωρινής κράτησης δεν έχει μόνο σκοπό την εξόντωση όλων εκείνων των ανθρώπων που δεν γεννήθηκαν έλληνες. Στην ουσία χαράζει και ένα επιπλέον κοινωνικό σύνορο, τον κόσμο των «έξω» και τον κόσμο των «μέσα». Αυτό, το άλλο παράλληλο σύμπαν οφείλει να παραμείνει αφανές, ει δυνατόν να αφανιστεί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το δημόσιο βλέμμα δεν πρέπει να εστιάσει εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια θεωρούνται αναλώσιμες: στα κέντρα κράτησης, στη φυλακή της Βένας.

Η Ευρώπη-φρούριο πραγματοποιείται με ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων της πάση θυσία, με αύξηση του ανώτατου επιτρεπτού ορίου κράτησης των μεταναστών σε 18 μήνες, με κέντρα υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, με απελάσεις και «επαναπροωθήσεις» και με άλλα διάφορα κατασταλτικά μέτρα.

Αν καταφέρουν να γλυτώσουν από όλα τα παραπάνω, τους περιμένουν ξυλοδαρμοί σε αστυνομικά τμήματα(ΑΤ Νίκαιας ,Ακρόπολης) επιχειρήσεις σκούπα(κατεδάφιση καταυλισμού στην Πάτρα), ακροδεξιές επιθέσεις σε κάθε αντιρατσιστική εκδήλωση ή σε στέκια μεταναστών(πχ Αγ. Παντελεήμονας).

Είναι αναγκασμένοι, λοιπόν, να ζουν σε ένα διαρκές νομικό κενό, να μην έχουν κανένα δικαίωμα. Ό,τι δεν τους προσφέρει το ελληνικό κράτος τους το προσφέρουν τα δίκτυα εκμετάλλευσης και διακίνησης έναντι μαύρης εργασίας ή και σωματεμπορίας. Στη μετανάστευση ωθούνται χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως λόγω των οικονομικών και πολιτικών επιλογών της ανεπτυγμένης Δύσης: οι πόλεμοι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και αλλού καθώς και ο οικονομικός σπαραγμός των χωρών της Αφρικής και της Ασίας είναι οι αιτίες που σπρώχνουν τους κατοίκους αυτών των χωρών να αναζητήσουν μία καλύτερη ζωή αλλού. Το αυτονόητο αυτό δικαίωμα στη ζωή τους αρνούνται με τις παραπάνω πολιτικές οι χώρες ακριβώς που τους οδήγησαν στην μετανάστευση. Ακόμα και αν καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, εφόσον στη χώρα συλληφθούν χωρίς χαρτιά τους περιμένει η απέλαση στην Τουρκία, μία χώρα που φημίζεται για τις απάνθρωπες πολιτικές της. Μπορεί όμως ένα πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα με παγκόσμιες διαστάσεις να λυθεί με κατασταλτικά μέτρα από την ελληνική ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση;

Τελικά βραχυπρόθεσμα η κυβέρνηση ίσως καταφέρει τους στόχους της, δηλαδή να αποφορτίσει συγκεκριμένες περιοχές τρομοκρατώντας πρόσφυγες και μετανάστες, να χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτών που πιστεύουν σε ολοκληρωτικές λύσεις, να απορροφήσει κοινοτικά ή άλλα κονδύλια και να πιστωθεί επιτέλους πυγμή που τόσο έχει ανάγκη ξεγλιστρώντας από τα δύσκολα λχ ελλείμματα και διαφθορά. Το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι να σταλούν στο σωρό άνθρωποι πίσω με άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους, να ξοδευτούν ακόμα μεγαλύτερα ποσά σε μέτρα καταστολής, να αυξηθούν οι θάνατοι στα σύνορα, να ενισχυθούν τα φοβικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Η τοποθέτηση απέναντι στο ρατσισμό είναι ζήτημα αυτοεκτίμησης για όλους και όλες, ενώ η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία και η αναγνώριση των βασικών τους δικαιωμάτων στην εκπαίδευση, την υγεία, την ασφάλιση και το σεβασμό στα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά.

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι, όχι εχθροί μας.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι,-ες στον αγώνα τους για αξιοπρέπεια και δικαιώματα